Ugovori o razvoju softvera su sporazumi u kojima se proizvođač softvera obavezuje da razvije softversko rešenje (računarski program) za klijenta, koji zauzvrat pristaje da plati određeni iznos. Učesnici ovakvih transakcija obično imaju tehničko znanje i sposobni su da prepoznaju mane u proizvodu koji dobijaju, što postavlja niz pravnih pitanja koja se često ne uzimaju dovoljno u obzir. Ako želite da saznate više o ključnim tačkama koje želimo da istaknemo, nastavite sa čitanjem.
Primenjivo pravo
Ovo se prvenstveno odnosi na materijalno pravo, iako ni izbor procesnog prava nije bez značaja za buduće odnose. Izbor primenjivog prava vrši se putem klauzule koja može glasiti, na primer: „Na ovaj ugovor se primenjuje materijalno pravo Republike Srbije.“ Izbor materijalnog prava je ključan u vezi sa pitanjima vlasništva nad računarskim programom nastalim u radnom odnosu. Ako ste klijent kome proizvođač prenosi ili trajno ustupa prava na softveru, to se može uraditi samo ako proizvođač poseduje takva prava. Naučićemo da u zavisnosti od materijalnog prava određene zemlje često zavisi i ko ima autorska prava na softveru razvijenom u radnom odnosu.
Definicija predmeta ugovora
Najvažniji aspekt ovih ugovora često ostaje pogrešno ili nedovoljno definisan, uglavnom zbog nedostatka razumevanja Zakona o autorskom i srodnim pravima koji reguliše autorska prava na računarskim programima. Autor, fizičko lice, prenosi određena prava na svojim zaštićenim sadržajima budućem korisniku i nosiocu ovih prava. Ova prava su isključivo imovinske prirode i uključuju umnožavanje zaštićenog sadržaja, distribuciju, licenciranje ili iznajmljivanje, i javno saopštavanje sadržaja. Dakle, predmet ugovora su određena autorska prava na zaštićenom sadržaju, a ne primerak dela ili kod. Važno je eksplicitno navesti sva prava koja se prenose. Moralna prava, koja su trajna i neprenosiva, uključuju pravo autora da bude označen na delu i da zaštiti njegov integritet. U ugovoru o razvoju softvera, autor može dati saglasnost primaocu da menja i prilagođava delo prema sopstvenim potrebama ili potrebama koje diktira tržište.
Prenos intelektualne svojine u ugovorima između pravnih Lica
Prilikom pregovaranja o zaključenju ugovora o razvoju softvera između dva pravna lica, pitanje intelektualne svojine zaposlenih na poslovima razvoja softvera je ključno. U pravu Republike Srbije, ovo pitanje je regulisano Zakonom o autorskom i srodnim pravima, koji propisuje da je poslodavac trajni nosilac imovinskopravnih ovlašćenja na računarskom programu, ukoliko nije drugačije predviđeno ugovorom. Stoga postoji zakonska pretpostavka da poslodavac koji zapošljava lica na poslovima razvoja softvera ima sva imovinskopravna ovlašćenja na tom softveru i da njima može slobodno raspolagati. Ovo ne mora biti slučaj u svim državama, stoga je preporučljivo upoznati se sa relevantnim odredbama primenljivog materijalnog prava.
Prava trećih lica (prethodne tehnologije) i Open Source softver
Posebnu pažnju treba posvetiti pravima trećih lica čiji su zaštićeni sadržaji uključeni u softversko rešenje na koje se ugovor odnosi. Mora postojati odgovarajući pravni dokument koji potvrđuje da pružalac usluge poseduje odgovarajuća ovlašćenja koja mu omogućavaju dalje prenošenje, odnosno ustupanje zakonskih prava na zaštićenom sadržaju. U suprotnom, i korisnik i pružalac usluge mogu snositi pravne posledice. Kada je reč o Open Source softveru, korišćenje ovih rešenja u komercijalnim ugovorima se ne preporučuje, jer Open Source softver podleže posebnim licencama koje često uključuju zabranu dalje komercijalne upotrebe takvih rešenja.
Za više zanimljivih tema, posetite našu internet prezentaciju i istražite druge članke koje smo napisali.
